حلّال همه چیز = زمان

زمان یه حلّال ــه که خیلی مشکلا رو حل می کنه؛
حلّال ــه واسه خوشیا و ناخوشیایی که اول واسه هم کوری می خونن و ته ته یکی یکی دیگه رو کله پا می کنه!
زورش به بعضیا میرسه به بعضیا نه!
زورش به خانواده های دو نفره نمی رسه،شاید هم کمتر می رسه،به هر حال هرچی زمان بگذره و آدمای یه خونه بیشتر و بیشتر شن،فاصله ی آدم اصلیا رو بیشتر می کنه!
دختر و پسری که به صندلی خالیای مترو دهن کجی می کنن و دستاشونُ یکی در میون به میله ی سرد و فلزی مترو می گیرن،با هم اس ام اس می خونن،باهم می خندن،با هم میرن تو نخ پسرکوچولویی که میله ی مترو رو با بارفیکس اشتباه گرفته و خودشُ با تارزان...تا آخرش-با خوش بینانه ترین نگاه-تا چهار نفره شدن خانواده شون همین جور تو نخ پسرکوچولوها و دخترکوچولوهای مترو میرن؟
اینجاست که زمان حلّال ــه،اما حلّال خوشیا!

عمر خوشیامون اون قدر کوتاه و مختصر شده که واسه خوشبختی به هر ریسمون پاره ای چنگ می زنیم...