و عشق آری عشق

اگر قرار باشد آدمی دیگری را به حضرتش نزدیک کند باید عاشق باشد و عشق از یکایک انگشتان و چشمهاش،لبها و دندانهاش شُرّه کند.
حالی که خنده اش،گریه اش همه زیباست چونانکه اشک زیادی عشق است و ریختنش به ظاهر کاهنده ی آن هجوم عظیم؛ اما چه کس می داند حال آفریده را جز آفریدگار به وقت گریستن و نگریستن؟

اگر قرار باشد آدمی دیگری را خواهان باشد باید خود خواسته شده باشد،خاصه شده باشد،به عرش رفته باشد و به فرش نشسته باشد.تهی از بایست ها سجده گزارده باشد و خمشی در دستهاش نباشد که بستگی دست و دیده از عاشق غریب است.

از دوست به یاددگار دردی دارم...کان درد به صد هزار درمان ندهم 
حضرت مولانا