خدایا،خداوندا ما را آچارکشی بفرما!
خوش خوشانمان نیست...
از اینکه رفتار غلط فرد یا افرادی باعث شکل گیری یه تفکر غلط بشه می ترسیدم،از اینکه کسی بنا به مشهدی بودنم یه جور خاصی راجع بهم فکر کنه،یا مثلا واسه خاطر چادرم حاضر باشه میله آهنی مترو رو بچسبه و روی صندلی آبی ِکنار من نشینه می ترسیدم،به خودمم اجازه ندادم رفتار و تصوری که از اون آقای قمی داشتم به همه ی قمی ها تعمیم بدم و همه ی آدمای بد ذهنمُ با یه تکه کاموا وصل کنم به یه بهانه ای به یکی دیگه وصل کنم و آدم بده شون کنم!
حالا اما فکر می کنم یه رفتارایی اون قدر بد و غلط هستن که تفکرات غلطی واسمون درست کنن،یا بهتر بگم یه آدمایی اون قدر خوب و عالی نقش آدم بده ی قصه رو بازی می کنن که تفکر غلطه بدون اجازه،بدون یا الله میاد میشینه تو ذهنمون...از اون مدل نشستنا که میگی کنگر خورده لنگر انداخته!
الآن بزرگ ترین ترسم اینه این جوری با این ذهن آشفته و افکار نا به سامون با این تفکرات صد در صد غلط ِکنگر خورده لنگر انداخته،با این شک و شبهه هایی که راست راست تو سرم راه میرن و بستنی قیفی لیس می زنن،با اینا بمیرم!
خدایا میشه آچارکشی م کنی؟!
