من اگه گوجه فرنگی بودم دوست داشتم حلقه حلقه شم و روی کاهو خیارها لم بدم.
دوست داشتم یه پسر بچه ی تقس و شیطون یه عالمه فلفل قرمز روم بپاشه
و دور از چشم مامانش ظرف سالادُ برگردونه به یخچال.
دوست داشتم قرمزیم چشم مهمونا رو بگیره و دهنشونُ آب بندازه.
و خیلی دوست داشتم لحظه ی جیغ زدن و سوختنشون لیوان تمیز دم دست نباشه.
تورهای نقره ای و سرمه ای ِدر هم تابیده و فرشته هایی که دستهاشان را رو به سقف بلند کرده بودند...یک آینه ی نیم قد بیضی شکل با شمع های روشن و ظرف پایه بلند عسل...سیبهای سرخ و سبز بدون لک ...سینی پر نقش و نگار خاله عطیه و باقلواهای خوش طعم و بویش...کاسه ای از نقل های صندوقچه ی عزیز، مهمانهای ساکت و بی صدای محفل بودند.
مجید ،برادر بزرگترم،میان میزها می چرخید و با مهمانها خوش و بش می کرد...پیش عمه فروغ و نوه هایش موز می خورد...در جوار آقای سعادت فر و رفقای پدر بستنی...محمد دم در ایستاده بود و با لبخند خاص خودش مهمانها را راهنمایی می کرد.
عزیز گوشزد می کرد که سپند فراموشتان نشود...بهار روی صندلی ایستاده بود و دستهایش را به سمت پنکه سقفی بلند کرده بود و خودش هم دورادور پوفشان می کرد.
من با بلوز و شلوار راحتی خرسی ام میانشان راه می رفتم...با آهنگ دلخواهم چپ و راست می رفتم و شیرکاکائو می خوردم، ساقه طلایی هم.
مادرم دل نگران شماره می گرفت و و ان یکاد می خواند...سپهر پسر ِخاله عطیه از پنجره ی حیاط پشتی داخل و پرید و داد زد "اومدن،نسترن و آقای مهندس اومدن."عزیز سنجاق سرش را باز و بسته کرد و کاسه ی نقل های سفیدش را به دست گرفت...خاله عطیه کل می کشید...مجید خم شده بود و در گوشی با کسی حرف می زد و می خندید.
پدرم با حاج آقا مرتضوی،عاقد خانوادگی مان، داخل شدند...من در آشپزخانه سرگرم مزه کردن شربتهای آلبالو بودم.
حاج آقا مرتضوی بسم الله گفت و از پدرم اجازه خواست...داشتم یخ های مکعبی شکل شناور درون لیوان را بالا پایین می کردم..."دوشیزه ی مکرمه نسترن حمیدیان آیا به بنده وکالت می دهید شما را..."جمله اش تمام نشده بود که لعیا دختر چهار سال و نیمه ی دایی مجتبی گفت"عروس رفته گل بچینه"و موجب خنده ی مهمانها شد.
ذهنم شروع به تجزیه و تحلیل کرده بود...نسترن حمیدیان که من بودم...باید به حاج آقا وکالت می دادم؟!
مشغول گل چیدن بودم که کسی ماده ی خنک و خوش بویی روی صورتم خالی کرد...چیزی شبیه کف اصلاح مجید!
-مانی صدای ِ اون تلویزیونُ کم کن...مانی با تواماااااااا...سرم رفت!
مامان گلی کنترلُ به سمتم می گیره...محلش نمی دم.
-آقا مانی ماکارونی بی ماکارونیا نگی نگفتم.
دستشُ تکون میده و یه چیزایی می گه که نمی فهمم...نمی خوام که بفهمم.
مانی صدای تلویزیونُ کم می کنه و کنارش می شینه.
برعکس من،مانی جونش به جون مامان گلی بسته است.
ساعت حدودای 6 بعدازظهره...الآناست که آرش بیاد دنبال مانی برن بازی.
مانی حواسش به ساعت نیست...صداش می کنم...انگار نه انگار...تو بغل مامان گلی خوابش برده.
از این نزدیکی بیش از اندازه می ترسم...از وابستگی مانی به مامان گلی که هر روز بیشتر و بیشتر می شه.
با غیض مانیُ بغل می کنم...مامان گلی دستمُ می گیره...بو میاد...سرشُ می اندازه پایین.
صورت مانیُ آب می زنم که هشیار بشه...فوتبالیست کوچولوی من حاضر و آماده جلوم ایستاده...چندتا کلوچه تو ساکش می ذارم و راهیش می کنم.
با اخم و تخم بلندش می کنم...زن گنده شورشُ درآورده...با اکراه خشکش می کنم...بوی بچه ها رو میده...مثه بچه ها هم شده...رو کاراش هیچ کنترلی نداره...تنها تفاوتش اینه که بچه ها شیرینن این تلخه...تلخ ِ تلخ!
مانی خسته و هلاک از بازی برگشته...حوله ی حمومشُ آماده می کنم و می فرستمش حموم...شارژ شارژ می شه...ماشین کنترلیشُ میاره و تو پذیرایی مشغول بازی می شه.
ساعت 8/5 ــــــه که مجید کلید می اندازه...امشب باید باهاش حرف بزنم.
میز شامُ می چینم...می خورن و میرن...مانی پی ماشین بازیش...مجید پی نقشه کشیش.
تقه ای به در اتاق می زنم.
-چه خبرا؟
-هیچی...تو چه خبر؟
-منم هیچی...می گم مجید یه چیز بگم نه نمیاری؟!
-قول نمی دم ولی بگو.
-مامان گلی دیگه نمی تونه خودشُ کنترل کنه...اصلا رو خودش کنترل نداره.
-خب...حرفتُ بزن؟!
-به خواهر برادرات بگو یکمم اونا مادرشونُ نگه دارن...همش که نمی شه ما...اگه نمی تونن خب خانه سالــ..
-نه الآن نمی تونم.
-چرا نه...تو که خونه نیستی همه کاراشُ من می کنم...به خدا خسته شدم...من نمی دونم باید به کی برسم...به مانی...به مامان گلی ... به تو...خودم که هیچ...لااقل یه پرستار بگیر.
-گفتم که الآن نمی تونم.تا این پروژه تموم نشده هیچ کار نمی تونم بکنم.
-من چی کار کنم؟!
-یکم صبوری کن...درستش می کنم.
مانی در اتاقُ باز می کنه.
-مامان...من این ماشینُ نمی خوام.
-خراب شده؟!
-نه...دیگه لازمش ندارم.
-واسه چی پسرم؟
-خب مگه خودت نگفتی مامان گلی کنترل نداره...این ماشین مال مامان گلی...کنترلش هم مال خودش...اینجوری پیش ما می مونه نمی ره خونه عمو مهدی.
نوبتی هم باشه نوبت من ِ بنده است که بخونمت،نوبتی هم باشه نوبتِ تو ِ خداست واسه رونمایی دوباره و سه باره و هزارباره ی خداییت!
نوبتی هم باشه نوبت چشمای من ِ پر مدعاست که خیس ِ خیس بشن از غلط رفتنا و غلط گفتنایی که ایول ایول ابلیس بلند کرده!
خلصنا...خلصنا من النار یا رب.
یا قابل التوبات...
یا من هو شدید العقاب...
یا الله و یا رحمان...
به همون خدایی که خدای همه است...که در خونش بازه واسه همه، همه وقت...به همون که حساب کتابش فرق داره با حساب کتابای ما و یه جور دیگه چرتکه می اندازه امشب شب همه ست...خواستن و خوندنش نه ریش بلند لازم داره نه چادر مشکی الگانس.
یا من هو الی من احبه قریب مرا دوست بدار.
واسه یه سالی که معلوم نیست چی به سرمون بیاد و کی وسط اتوبان زندگیمون لایی بکشه،واسه روزایی که فقط خودش می دونه آسمون ابری میشه یا آفتابی،واسه تک تک آدمای خوب و بد دور و برمون خوب بخوایم ازش...خوب بخوایم که خوب بده،که نگاهش باشه به حالمون و خودش باشه پناهمون!
الهی امشب حال همه خوب ِ خوب شه...الهی که بشه!
خلصنا من النار یا ربــــــــــــــــــــــــــــــــــ ...
باید شال گردن ببافم
برای سارا قرمز
برای سپهر آبی
آبی آسمانی باشد بهتر است
سپهر است دیگر همه چیز را آبی دوست دارد
***
باید سوپ درست کنم
دیشب سارا توی خواب خس خس می کرد
***
باید بروم زندان
نروم علی اقا نگران می شود
عزم رفتن می کنم
دلم رضا نمی دهد به دیدنش اینجا
ته دلم می گویم علی فقط یک ورشکسته ی اقتصادی ست
چکش برگشت خورده که اینجاست
والا گذرش سال تا سال به زندان و دادگاه و دیوان عالی نمی افتاد هرگـــــــــز
***
صحبتمان گل می کند
از سارا برایش می گویم
و غرغرهایش سر از بر کردن جدول ضرب
از سپهر و روبات نیمه تمامش
از عروسی محبوبه دختر صاحبخانه که کمتر بریز و بپاش داشت
از حاج آقا صفری که قول وام داده
مغز گردو و بادوم ها را نشانش می دهم
می گویم این بار خودت بخور
می خندد
می گوید چشم امر دیگه نیست؟
امر دیگه هست
اما لبخند می زنم ،می گویم امری نیست
از روی صندلی بلند می شوم
سرش میل می کند به سمت یقه ی پیرهن چرک و چروکش
پرده ی گوشم می لرزد
می شنوم
راه باز می شود برای صدای علی
می شنوم که می گوید شرمنده ام
شرمنده ام نرگس
به مولا علی شرمنده ام
دلم تنگ می شود یک آن دلم تنگ می شود برای صدای بم قدیمی اش
لبخند می زنم
هرچه امید ته دلم دارم جمع می کنم توی صورت
و می گویم درست می شود
به همان مولای مشترکمان علی درست می شود
دلم روشن است
دل تو هم روشن باشد
احوال سقف خانه را می پرسد
می گویم خوب است
دروغ گو هم شده ام این روزها
دروغ گویی که زیاد لبخند می زند
***
یک کمی هویج و جعفری می خرم
سوپ را خوش طعم می کنند
مخصوصا اینکه سارا چشمش فقط دنبال تکه هویج های میان سوپ است و بس
***
باران می زند
دلم شور می زند برای سارا
لباسش کافی نیست
سرما هم که خورده دخترکم
سپهر سرما نخورد یه وقت؟
باران تند تر می شود
می روم توی پیاده رو
از کنار زوج جوانی رد می شوم
مرد چتر سیاهی بالای سر گرفته
به همسرش می گوید
کاش هر روز خدا باران ببارد
لبخند می زنم
من هم یک زمانی می گفتم کاش هر روز خدا باران ببارد
آن وقت ها که سقف خانه مان چکه نمی کرد
یه وقت آدم با داداشش دعوا می کنه،یکی می زنه دوتا می خوره می شینه سرجاش.
یه وقت با رفیقش دعوا می کنه،زل می زنه تو چشاش که دمت گرم.
یه وقت آدم با هیچ کی دعوا نمی کنه،
صداش ُ می بره که رو کسی بلند نشه،
دستش میذاره تو جیبش که نشه مشت کرد و مشت کوبوند،
اربیت می ندازه که دندوناشُ رو هم نسابه،
یه وقت قید همه چیز و همه کسُ می زنه و خفه خون می گیره.
فروغ می خونه...ای مرگ از آن لبان شیرینت یک بوسه ی جاودانه می خوانم.
هشت کتاب وا می کنه...من نمی دانم که چرا می گویند اسب حیوان نجیبی ست؟
تفال می زنه به حافظ...بود آیا که در میکده ها بگشایند گره از کار فروبسته ما بگشایند
زار می زنه آخدا "مَنْ لى غَیْرُکَ"
من دلم به حال همه ی قاطرا می سوزه اونا واسه همیشه نازان،هیچ وقت بچه دار نمی شن...هیچ وقت ِ هیچ وقت!
خدا رو شکر من آدمم؛ قاطر نیستم!
باید دو تا لیوان پلاستیکی بخرم،
ته شان را سوراخ کنم و با یک تکه کاموای بلند به هم وصلشان کنم،
یکیشان دست خودم باشد،یکی ِ دیگر را بفرستم برای خدا
باید با خدا حرف بزنم...بلند بلند شاید!
رسول اسم دخترها هم هست،
مثلا دخترهایی که همیشه لبخند می زنند رسول خنده اند،
آنهایی که جانشان برای کله پاچه در می رود رسول شکم اند،
یا حتی دخترهایی که زیاد گریه می کنند رسول ماوا طلبی.
دخترها هم می توانند رسول باشند...رسول هایی که رسالتشان مادری ست.
